2012-12-21
Stop przemocy!
Ośrodek Pomocy Społecznej w Śmiglu w 2012 r. realizował projekt Profilaktyka przemocy domowej w gminie Śmigiel. Dzięki współpracy z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej w ramach programu Osłonowego „Wspieranie Jednostek Samorządu Terytorialnego w Tworzeniu Systemu Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie” mieszkańcy Śmigla mieli możliwość skorzystania z nieodpłatnych porad prawnych, psychologicznych a także pracownika socjalnego specjalizującego się w przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie. Ośrodek opracował i przekazał mieszkańcom ulotki, które zawierają informacje o zjawisku przemocy domowej a także o instytucjach udzielających wsparcia w tym zakresie na naszym terenie. Specjalistyczne zajęcia z psychologiem zorganizowano we wszystkich gimnazjach z naszej gminy, na spotkania szkoleniowe zaproszono także rodziców którzy mieli możliwość poszerzyć swoją wiedzę nt. przemocy i jej negatywnych skutków. W zakresie rozpoznania zjawiska przemocy, metod pracy stosowania procedury Niebieskich Kart przeszkoleni zostali także nauczyciele i inne osoby zaangażowane w pracę Zespołu Interdyscyplinarnego ds. przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
Owocem projektu jest ciekawy artykuł nt. przejawów przemocy opracowany przez Panią Ewę Szmyt-Grzelczyk, pedagoga szkolnego Zespole Szkół w Starym Bojanowie, członka Zespołu Interdyscyplinarnego ds. przeciwdziałania przemocy w Gminie Śmigiel, który polecamy do przeczytania:
Za zamkniętymi drzwiami…
Wstyd i wina. Wina mówi: zrobiłam błąd, a wstyd: jestem do niczego. Dom stoi w ogniu, ale podobnie jak w bajce o królu, który jest nagi, nie powinniśmy tego widzieć. Dzielimy wspólne zaprzeczania i kulturową zasadę „nie mów”.
Gdy w naszych rodzinach jesteśmy zranieni, uczymy się chronić siebie za pomocą mechanizmów obronnych. Tłumimy uczucia, zaprzeczamy temu co się zdarza, tworzymy iluzję miłości i bliskości. Odłączamy się od naszych emocji tak bardzo, że w końcu nic już nie czujemy; drętwiejemy w środku.
Przemoc w rodzinie przybiera różne formy: od przemocy psychicznej przez przemoc fizyczną i seksualną po przemoc ekonomiczną. Może się pojawić na każdym etapie małżeństwa czy związku, nawet po wielu wspólnie spędzonych latach. Przemoc w rodzinie rzadko jest incydentem jednorazowym. Zazwyczaj ma ona charakter długotrwały i cykliczny. Zdarza się, że kres jej kładzie dopiero śmierć jednej ze stron - ofiary lub sprawcy. Przemoc domowa nie jest zjawiskiem marginalnym! Jest bardziej powszechna niż przemoc, jaka występuje na ulicach i w innych miejscach publicznych. Oblicza się, że jedna czwarta wszystkich odnotowywanych aktów przemocy to przemoc skierowana przeciwko kobietom ze strony osób najbliższych.
Bite żony i bite dzieci ujawniają horror fizycznej przemocy w rodzinach. Przemoc sama w sobie jest uzależnieniem. Istotnym elementem każdej relacji,
w której występuje przemoc jest uzależnienie od bycia ofiarą. Traumatyczne przywiązanie, forma wyuczonej bezradności jest prawdziwym uzależnieniem, które czyni człowieka niewolnikiem i zabija jego duszę.
Wielu badaczy podkreśla, że przemoc psychiczna jest najbardziej powszechną formą przemocy. Często trudno ją udowodnić a sprawcy potrafią się doskonale maskować. Szacuje się, że 38% dorosłych doświadczyło przemocy psychicznej ze strony członka rodziny. Co czwarta osoba dorosła doświadczyła przemocy fizycznej ze strony swoich najbliższych.
Myślę, że prawie każdy zetknął się ze zjawiskiem przemocy fizycznej. Przyczyną tego jest przekonanie, że kara cielesna jest użytecznym sposobem uczenia dzieci szacunku do ich rodziców i posłuszeństwa. Przemoc przeciwko dzieciom i kobietom oraz wybaczanie tej przemocy jest częścią naszej przenikającej wszystko tradycji.
Żadna z form przemocy nie jest bardziej związująca od przemocy fizycznej. Ofiara wiąże się z prześladowcą przerażeniem - obawą o własne życie. Sprawcy przemocy fizycznej są zwykle bardziej opóźnieni w rozwoju od sprawców przemocy innego rodzaju. Kontrola impulsów jest wyuczona już około drugiego roku życia. Tak więc partnerki i dzieci w rodzinach, w których dochodzi do przemocy fizycznej żyją pod rządami dorosłej osoby, której zachowanie nie jest nawet tak dojrzałe, jak zachowanie dobrze przystosowanego dwulatka.
Przemoc wobec osób najbliższych jest zjawiskiem, które nie dotyczy wyłącznie rodzin patologicznych czy rodzin z niższych warstw społecznych. Osoby, które dopuszczają się przemocy wobec najbliższych, pochodzą
ze wszystkich grup społecznych i zawodowych.
Przemoc fizyczna jest jednak częstym zjawiskiem w rodzinach dysfunkcjonalnych. Mieści się w niej bicie fizyczne, bicie pięścią, policzkowanie, wymierzanie klapsów, szarpanie, duszenie, kopanie, szczypanie, straszenie przemocą lub porzuceniem, bycie świadkiem przemocy fizycznej
w stosunku do drugiego rodzica czy rodzeństwa. Dziecko, które jest świadkiem
tego, jak bita jest jego matka tak samo doznaje krzywdy jak dziecko,
które jest bite. Świadkowie przemocy są również ofiarami przemocy.
Bycie bitym i upokorzonym jest tak zawstydzające, że powoduje radykalne obniżenie poczucia własnej wartości. Im bardziej myślimy,
że jesteśmy gorsi od innych i niepełnowartościowi, tym mamy mniejszą możliwość wpływania na swój los.
Bite żony i bite dzieci naprawdę są przekonane, że sytuacja jest bez wyjścia. W konsekwencji ofiary przemocy nie próbują uwolnić się od relacji,
w której są krzywdzone. O ile dzieci rzeczywiście są tak bezradne jak wydaje się im, że są, o tyle kobiety zazwyczaj nie są aż tak bezradne jak to sobie wyobrażają.
Jeśli w Twoim domu dochodzi do aktów przemocy, uważnie zapoznaj się z poniższymi wskazówkami - ich przestrzeganie może któregoś dnia uratować życie Tobie i Twoim dzieciom!
· Obserwuj, jak narasta agresja w Twoim związku. Bądź świadoma, kiedy zbliża się najgorsze.
· Naucz dzieci, jak korzystać z telefonu i dzwonić na policję.
· Zidentyfikuj miejsca i ludzi, do których możesz szybko uciec przez agresję partnera.
· Przygotuj awaryjny plan opuszczenia domu-zastanów się, gdzie możesz bezpiecznie ukryć się z dziećmi (rodzina, przyjaciele).
· Przygotuj awaryjny zestaw ubrań, butów i rzeczy osobistych. Zostaw go u zaufanych przyjaciół lub rodziny.
· Poproś sąsiadów, aby dzwonili na policję zawsze, gdy usłyszą
z Twojego domu jakieś niepokojące odgłosy.
· Sporządź listę najważniejszych adresów i telefonów, ukryj ją.
· Zaoszczędź i schowaj tyle pieniędzy ile możesz.
· Wyrób dodatkowy komplet kluczy do domu i schowaj go
w bezpiecznym miejscu.
Pamiętajmy, że nie jesteśmy sami w sytuacji przemocy. Zawsze możemy zwrócić się o pomoc do policji, pracowników socjalnych, pedagoga szkolnego, nauczycieli, lekarza, pielęgniarki. Pamiętajmy, że szukanie pomocy i wsparcia w sytuacjach trudnych jest przejawem naszej dojrzałości.
Ewa Szmyt-Grzelczyk
Literatura:
1. J. Różyńska, Przemoc wobec kobiet, Centrum Praw Kobiet, Warszawa 2009r.
2. J. Bradshaw, Zrozumieć rodzinę, Instytut Psychologii Zdrowia
i Trzeźwości, Warszawa 1994r.
